پرنده های قفسی
پرنده های قفسی، عادت دارند به بی کسی...
ده سال پیش این آهنگ را شنیده بودم، گریه کرده بودم، اشکهایم هنوز در دهلیزهای خوابگاه دانشگاه کابل آواز می خوانند. اشکهایم هنوز زیر پای عابران آن دهلیزهای پیر و دلگیر غرق آواز سیاوش اند. آوای این پیر هنوز در گوش هایم طنین انداز است. سیاوش را می گویم، او که سالهای دراز از باران و باد و شب و ستاره و تنهایی با من آواز خواند. راه های باریک دانشگاه کابل که به دانشکدۀ زبان و ادبیات می انجامند هنوز شاهد گام های کور و کر من اند که دیوانه وار غرق در سیاوش از آنجا میگذشتم. علف ها و درخت های آن با صدای سیاوش خو گرفته بودند، هنوز وقتی از آنجا می گذرم علف ها، بوی گام های خسته مرا دارند. صبحگاهان که بر اندام نمناک علف های دانشگاه قدم می گذاشتم، سیاوش برایم آواز می خواند. سیاوش درد عشق را در دلم تازه می کرد، سیاوش رفیق لحظه های تنهایی ام بود.
«یاد روزایی که کوچه، زیر سایۀ تنم بود/ مهربون درخت عاشق، مست عطر نفسم بود/ سهم من از بوسه باد، چی بگم ای داد و بیداد...»
عشق عجب دردی است، آدم را با باران و باد آشنا میسازد، باد و باران برای آدم آواز میخوانند: «وقتی که دلتنگ میشم و همراه تنهایی میرم/ داغ دلم تازه میشه...» و آنگاه کتابی در دست باید بشنوی که: «بارونو دوست دارم هنوز/ چون تو رو یادم میاره/ حس می کنم پیش منی/ وقتی که بارون می باره / بارونو دوست داشتی یه روز تو خلوت پیاده رو...» و گاهی دلتنگ و دلگرفته از همه چیز و همه کس، گوشی درگوش، کنار پنجرۀ اتاق لیلیه ات ایستاده باشی و چشمهایت به سوی یک غبار بی نهایت و اشک هایت روی میز کوچک غذاخوری بیافتد، در حالی که بغضی عظیمی در گلویت گره خورده باشد، آواز گریه هایت را در دلت نهان داری.
آری عشق این چنین است.
به یاد ده سال پیش و آنگاه:
گریه کن گریه قشنگه، گریه سهم دل تنگه
گریه کن، گریه غروره، مرحم این راه دوره
سر بده آواز هق هق، خالی کن دلی که تنگه
گریه کن گریه قشنگه، گریه قشنگه...گریه سهم دل تنگه، گریه کن گریه قشنگه
بذار پروانۀ احساس، دل تو بغل بگیره
بغض کهنه را رها کن، تا دلت نفس بگیره
نکنه تنها بمونی، دل به غصه ها بدوزی
تو بشی مثل ستاره، تو دل شبها بسوزی
گریه کن...
گریه قشنگه...
