زبان مادری نه فارسی است، نه پشتو،
نه ازبیکی، نه انگلیسی و نه زبان‌های دیگر. اگر قرار باشد که زبان مادری نسبت‌اش
به مادر برسد، مادر با هیچ کدام از آن زبان‌ها با نوزادش حرف نمی‌زند؛ زیرا نوزاد
قادر به فهم آن زبان‌ها نیست. طفل و مادر ابزار دیگری برای مفاهمه دارند. زبان
مادری مهربانی است و آغوشی که پناه امن است و بوسه‌هایی که با آن احساس مادرانه به
پوست و استخوان فرزند منتقل می‌شود. آواز طفل سفید و بی‌واژه و از نظر دیگران بی‌معنا
است، اما مادر، معنای آن را بدون سوء تفاهم می‌فهمد. مادران حتا تا بزرگ‌سالی ما
نیز با زبان غیر از این زبان‌های معمول با ما مفاهمه می‌کنند. مادران جهان دارای
زبان مشترک‌اند و مهربانی زبان آنهاست.
گنگ‌ها و لال‌های مادرزاد هم به هیچ
یک از زبان‌های گفتاری جهان حرف نمی‌زنند، اما فاقد زبان مادری نیستند. زبان‌های
قراردادی چون دری، پشتو و سایر زبان‌هایی که بعداً فرامی‌گیریم، زبان دوم ما شمرده
می‌شوند که آن را از جامعه و پیرامون خویش یاد می‌گیریم. مهربانی زبان مادری ما
است. مهربانی را پاس داریم.
روز زبان مادری گرامی باد!
محمد ستوده
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر